شهید استاد مرتضی مطهری:

شما اگر میخواهید بفهمید که مقام امر به معروف و نهی از منکر در اسلام چیست،این روایتی را که در کافی است و از روایات بسیار معروف و قطعی و مسلم ماست و در تمام کتب فقهی و حدیثی معتبر آمده است و مفصل ترین حدیث در این باب است مطالعه کنید.من قسمت هایی از آن را برای شما میخوانم،چون همه اش مفصل است:

یک قسمتش که اول حدیث هم هست این است که فرمود:

در آخرالزمان،مردم ریاکاری پیدا می شوند که دائما آیه قرآن و دعا میخوانند «و یتنسکون» اظهار مقدس مآبی می کنند «حدثاء سفهاء» یک مردم تازه به دوران رسیده احمقی هم هستند.

تنها چیزی که این مقدس مآب ها به آن اعتنا ندارند،امر به معروف و نهی از منکر است.

«لا یوجبون امرا بمعروف و لا نهیا عن منکر الا اذا امنوا الضرر»اینها تا مطمئن نشوند که امر به معروف و نهی از منکر کوچک ترین ضرری به ایشان نمی زند،به آن تن نمی دهند.

«یطلبون لانفسهم الرخص و المعاذیر»

دائم دنبال این هستند که یک راه فراری برای امر به معروف و نهی از منکر پیدا کنند،

یک عذری بتراشند که خوب،دیگر نمی شود،دیگر ممکن نیست.

«یقبلون علی الصلوه و الصیام و ما لا یکلفهم فی نفس ولا مال»

دنبال آن عبادت هایی هستند که نه به جان،نه به مال و نه به حیثیتشان ضرر میزند(مثل نماز و روزه) اما اگر وظیفه ای ضرری به جایی میزند،دیگر آن را قبول ندارند.

تا آنجا که می فرماید اگر نماز هم به کار یا حیثیت یا جانشان ضرر می زد،آن را رها میکردند: «کما رفضوا اسمی الفرائض و اشرفها» همان طور که عالیترین و شریفترین فریضه ها را رها کردند،نماز را هم رها میکردند.

آن عالیترین و شریفترین فریضه ها کدام است؟ «ان الامر بالمعروف و النهی عن المنکر فریضه بها تقام الفرائض» [امر به معروف و نهی از منکر] فریضه بزرگی است که سایر فرایض به وسیله آن بپا میشود.